Kishin hyp nji rreze dilli,
Ai Shën Pjetri e ai Shën Mhilli,
E po flisnin për i hall t’vjetër,
Ai Shën Mhill me njat Shën Pjetër

Vdekja nuk është asgjë.

Thjesht kam kaluar në anën tjetër:

është sikur të jem fshehur në dhomën përbri.

Qielli mbi qytet u përflak,
Zemra m’u kridh n’ëndrrime.
Më ndje sado pak,
o bukuri sublime!

Mbase do të të takoj një ditë në mes të qytetit,
Atë ditë kur shpirti im ka pushuar së kërkuari,
Ti do më shfaqesh përballë në rrugën time,
Si çdo herë i bukur , i ëmbël por i harruar.

Sepse të dua

Sepse të dua, i egërsuar,
Po vi tek ti në këto nete.
Me që ti kurrë s’më ke harruar
Dhe shpirtin tënd mora me vete.

Frikë e hije do t’ sillen prore,
sot e mot plot mugëtimë,
po s’ndezi shpirtin një shkëndi,
një dëshirë, sa një grimë!

Kam njohur dy sy-o, ata sy!
Sa fort i desha, e di një Zot!
Kish kaq magji dhe zjarr aty,
Sa shpirtin s’mund ta shkulnja dot.

Ti do vish një ditë, një kohë
Kur mbi flokë bora t’zbardhoj
Zjarrit ndezur s’do i bëj moh
Për një stinë që iku, shkoj

Eja, oh vetja ime
ti që ike që shumë vite nga unë
m’u rikthe!

Për vdekjen ai dinte ç’ish rrëfyer:
që vjen, na merr e në heshtje na flak.
Por kur ajo, nga ai e parrëmbyer,
jo, qetë prej syve te tij u mpak.