Të bënim edhe një copë udhë bashkë
Çapat në ujë do t’i thaja
Për vdekjen më nuk do të qaja

Nuk mund t’i themi të gjitha gjërat e fshehura kurrë.
Macja lot me një zog që ka mbytur,
Qeni kap me thonjtë e tij një kockë në gurë,
Andej zuzarë e djaj me ëngjëj përfytur,
Ndaj s’mund t’i themi të gjitha gjërat e fshehura kurrë.

M’u ka çmend malli, zanin me ta ngju,
Fytyrën me ta pa veç edhe një herë.
Me t’i ndje mbi supe, të lehtët krahët e
tu,
E flokut të hallakatur, etshëm m’i marr erë.

Grua ma ke nxirë jetën dhe jetën ta kam nxirë,
Jemi sharë në dritë dhe jemi puthur në errësirë,
Kemi vendosur të ndahemi dhe kemi thënë; e po mirë!
Dhe prapë jemi puthur ashtu si për lamtumirë.

Në fshatin tim prej vitesh s’kisha qenë
Dhe malli më kish djegur e zhuritur,
Atje më dukej hëna tjetër hënë
Siç thosh dikur Naimi mendjendritur.

Atdheu u shit, ankandi u mbyll,

Të gjithë e dimë, po lajm nuk ka,

Miliona letra me vlerë votimi,

Tani do të bëhen thasë me para…

Edhe shtaza po gazmohet,
Edhe bari mungullon;
N’shend natyra gjith po çohet,
Vec ti, i mjeri, po gjimon.

Në brengën time s’pipëtin asgjë,
Pres kot së koti,
S’vjen njeri tek unë.
S’vjen ditën e s’vjen natën.
Dhe vetë unë s’vij ashtu siç vija.

Rri e qetë, ti s’më njohe mua ,
As unë s’të njoha asnjëherë.
Në këtë botë, je thjesht grua,
Unë, burrë si mijëra të tjerë.

Ata që s’kanë bukë,
kur të kujtojnë bukën,
ty dhe mua le të kujtojnë.