Për vdekjen ai dinte ç’ish rrëfyer:
që vjen, na merr e në heshtje na flak.
Por kur ajo, nga ai e parrëmbyer,
jo, qetë prej syve te tij u mpak.

Ça zemren teme keshtu sot pesh’ka çuemun?
Pse sot qetsi nuk kan’ kto mendt e mia? 

– HIJA IME

Me hijen time ik në rrugë,
Ajo e sheshtë gjithë aq e zezë.
E di saktësisht se ç’mendoj unë,
Pjerrtas më sheh si një të mjerë.

Të kisha thënë për lotin

Të kisha thënë se loti që rrjedh në faqe,
Është shpirt i vrarë që humbet për pak çaste…

Ty ndoshta nuk të shkoi ndërmend
Se qielli rastësisht s’u mbyll
Se kjo dëborë që shtroi kudo
Në të vërtetë ra për ty.

Kot e ke, më tha ndërgjeja,
Njerëzit s’janë përherë miq,
Ti pandeh se ata të duan,
Por në fakt i ke “armiq”!

Po të mos kishe ekzistuar më parë,
Unë do të të krijoja vet patjetër.
Shpesh kam bërë plane si i marrë,
Duke të skicuar portretin në letër.

Sikur edhe njiherë të kisha mujt me jetue jeten teme,
unë do t’isha përpjekë që në jetën e re

Ne kemi kohe qe nuk flasim,
Por s’jemi ndare pergjithmone.
Ne qe te dy kerkojme castin,
Qe te harrojme zenken tone.

Ndonjëherë duhen gënjyer gratë,
Ato, me një re që shohin
krijojnë shira,
Po gjetën dy re e krijojnë një dimër,
Krijojnë erën dhe të tjera çudira!